sześćdziesiąt

Ostatnie minuty i zbliżamy się do kolejnego dnia stycznia. Ten dzień, 24 stycznia, chce mieć już za sobą. To właśnie tego dnia, siedemnaście lat temu, w piątek przyszła na świat mała dziewczynka. Rodzice byli z niej bardzo szczęśliwi do czasu, gdy nie podrosła. Potem zaczęła myśleć, mówić nie tak jak trzeba, zachowywać się inaczej niż by inni tego chcieli, zaczęła żyć, a raczej istnieć przez kolejne dni, miesiące, lata i tak do dnia dzisiejszego się doczołgała. Nie lubię dnia moich urodzin. Z każdym rokiem dociera do mnie to, że mimo tego, że minął rok, ja nadal jestem w tym samym miejscu. Nie ruszyłam do przodu, nic nie zmieniłam w swoim życiu i nadal jestem tak samo beznadziejna.

Mimo mojego negatywnego nastawienia jednak wierzyłam, że ktoś mi umili ten dzień w jakiś sposób. Ludzie, z którymi nigdy nie zamieniłam słowa wysyłali mi życzenia. A ci na których najbardziej liczyłam olali mnie. Dziwnie się z tym czuję. Nie wiem co mam myśleć. Mam wrażenie, że nikomu nie jestem tutaj potrzebna. Mogłabym skoczyć z mostu, wpaść pod szybko jadący pojazd, zginąć. Nikt by się mną nie zainteresował. Smutne. Tak właśnie dobiega końca najgorszy dzień w roku.